Het begint al aardig op te schieten: We zijn nu op ongeveer 2/3 van het Roots Langste Natuurpad! Sinds Heino lopen we weer steeds verder van huis, en naar het beginpunt reizen kost nu zoveel tijd, dat we graag meerdere etappes achter elkaar lopen met een overnachting. In deze blogpost: Gortel-Apeldoorn-Hoenderloo-Arnhem, over Kroondomein Het Loo en nationaal park De Hoge Veluwe!
Zelf wilde ik eigenlijk wachten tot het weer lekker kampeerweer is, maar Paul wilde graag verder lopen, dus boekte hij een nachtje in het Fletcher hotel aan de rand van Apeldoorn. Spotgoedkoop, want corona en toerisme enzo.
Dag 1: Gortel – Apeldoorn
Op zaterdag 20 maart liepen we ‘s ochtends op ons dooie gemakje richting station Hengelo, om de trein naar Apeldoorn en vervolgens de bus naar Emst te pakken. De dichtstbijzijnde bushalte ligt 5 kilometer van het startpunt van de etappe, dus de eerste dag zouden we 5 + 17,5 + 2 = 24,5 km lopen.
Prima te doen als je geen tent op je rug meesjouwt, en omdat we toch pas vanaf 15:00 konden inchecken, hoefden we ‘s ochtends niet retevroeg uit bed.
De etappe van Gortel naar Apeldoorn voerde ons over Kroondomein Het Loo: heeeeeel veel bos en een beetje heide, en vooral heel veel hoogteverschillen voor Nederlandse begrippen!
Gelukkig waren de paden lekker breed en makkelijk begaanbaar – we hebben wel eens obscuurdere paadjes meegemaakt! Ondanks het prima buitenweer zijn we vrij weinig mensen tegengekomen: vooral ruiters en mountainbikers.
Rond etenstijd kwamen we aan in ons hotel, waar we een hapje konden eten op onze kamer, konden douchen en ‘s nachts de tent uit zweetten omdat we niet wisten hoe de vloerverwarming uit moest 😅
Dag 2: Apeldoorn – Hoenderloo – Arnhem
Zondag waren we vrij vroeg op pad. Niet vroeger uit bed dan normaal, maar het is zo fijn als je niet eerst naar je startpunt hoeft te reizen! Scheelt een hoop. Dit zou een lange, pittige dag met twee etappes worden: 2 + 16,3 + 12,4 = een dikke 30 kilometer!
De eerste etappe, naar Hoenderloo, was weer veel bos en hoogteverschillen. Door al die heuveltjes had ik het hele weekend een vakantiegevoel!
Nadat we het spoor en de snelweg waren overgestoken, kwamen we al gauw op de Hoog Buurlose Heide. Het was bewolkt, fris en het waaide flink, wat nog eens extra versterkt werd door die grote open vlakte.
Ook liep het pad over een heuse zandverstuiving: voor enkele honderden meters geen pad, maar door het mulle zand van paal naar paal ploeteren. Gelukkig maar een klein stukje.
Even na lunchtijd kwamen we aan bij de ingang van NP De Hoge Veluwe: het eind van etappe 19 en het begin van etappe 20. Hier hebben we eerst even lekker op een bankje gezeten (aan de straat hoor, niks idyllisch) voor we het park in gingen.
Ten tijde van de druk van onze gids was de entree nog minder dan een tientje, maar toen wij aan de kassa kwamen, bleek het tegenwoordig al meer dan €11 per persoon te zijn. Dat is dan inclusief witte fietsen en toegang tot het Museonder, maar als je alleen dwars door het park loopt en daar geen gebruik van maakt, is het een dure wandeling.
Maar het was het waard: door het frisse, bewolkte, winderige weer was er bijna niemand in het park. De helft van de etappe liep over het Deeldense Veld: een enorm groot en afgelegen heidegebied wat voelde alsof we ergens op de Britse moors liepen, inclusief drassige oversteek van een stuk pad dat wat lager gelegen en ondergelopen was.
Omdat de weinige andere parkbezoekers allemaal zo’n witte fiets hadden en op de betonnen fietspaden bleven, voelde het echt alsof we de hele wereld voor onszelf hadden. Fantastisch. Kreeg er echt een Schotlandgevoel van. Helemaal blij!
De Hoge Veluwe was wat minder heuvelachtig dan wat we zaterdag liepen, maar het laatste stukje liep door het bos en was weer een echt slingerend en op-en-neer-gaand avonturenpaadje.
Bij de uitgang van het park was een pannenkoekenhuis MET EEN DRIVETHROUGH! Ofwel: ik heb een pannenkoek met appel gescoord waardoor we de bus naar Arnhem CS misten en een half uur moesten wachten. Maar worth it.
293 km done, 166 to go!